Vanaf 2 oktober jl. is er in gemeente Hardenberg een crisisopvang locatie ingericht voor asielzoekers in de Evenementenhallen. Met man en macht is er het klokje rond gewerkt om dit tot stand te brengen voor ruim 255 mensen. Zaterdagmiddag 3 oktober mochten fractievoorzitters van de politieke partijen een werkbezoek afleggen en met eigen ogen zien wat een crisisopvang nu werkelijk is. Anne van den Hoek vertelt over dit werkbezoek.

Als je binnenkomt word je overvallen door het constante gebrom van menselijke stemmen, de geur van eten en bedrijvigheid. Nadat wij ons hadden gemeld en ingetekend als bezoekers kregen wij een polsbandje om als bewijs dat wij er zijn als gasten.

Met klem worden wij verzocht ons in kleine groepen te bewegen, teveel mensen in een groep kan onrust brengen bij de asielzoekers. Er zijn veel gezinnen met nog jonge kinderen, een tiental zwangere vrouwen en ruim 125 voornamelijk alleenstaande mannen. De hal is verdeeld in verschillende, met mobiele wanden van elkaar gescheiden compartimenten. Ook is door de organisatie met grote zorgvuldigheid een scheidingswand aangebracht tussen de slaapruimtes van de gezinnen en die van de alleenstaande mannen. Er is een eetgedeelte, recreatiegedeelte en slaapgelegenheid. Achter de hal is op een groot parkeerterrein ruimte om buiten te zijn, te voetballen zonder "pottenkijkers".

De sfeer is in tegenstelling tot wat ik had verwacht, namelijk heel veel verdriet, angst of agressie, vooral afwachtend, onzeker en wat bedrukt.

Een aantal vrouwen met kinderen zijn aan het eten, een paar mannen doden de tijd met tafeltennis en twee jongetjes proberen binnen balletje te trappen. Overal lopen vrijwilligers, ambtenaren, Rode Kruis medewerkers en veiligheidsmensen in gekleurde hesjes rond, maar op een of andere manier is het niet verontrustend maar vooral rustgevend en draagt het bij aan een veilig gevoel.

Aan een tafel zitten drie vrouwen rustig te praten en twee kinderen zitten er bij. Met handen en voeten heb ik een gesprek met hen. Ze hebben redelijk geslapen, het eten is goed maar ze zijn moe. In heel gebrekkig Engels vragen ze me, hoe lang blijven we hier? Ik heb hier geen antwoord op. Het jongetje, hij lijkt niet ouder van 7, wijst naar mijn polsbandje, ik zie op zijn bandje zijn naam staan. Hij steekt zijn vinger op, één? Ik knik en hij rolt trots zijn mouw op en laat mij 4 of 5 bandjes zien. En opeens dringt het tot mij door, het komt keihard aan, elk bandje staat voor een crisisopvangcentrum. Dit mannetje is dus sinds zijn komst in Nederland in elk geval al 4 keer verhuisd.

Buiten aangekomen zie ik twee jonge mannen staan, een met een mitella en verband om zijn pols, hij knikt mij vriendelijk toe. Ik wijs naar zijn pols en steek vragend een duim op. Samen met zijn goede vriend vertelt hij in goed Engels over zijn reis over de Middenlandse Zee. Een van hun vrienden is aan boord overleden, het bootje raakte lek en ze hebben moeten toezien hoe kinderen, vrouwen en andere mannen verdronken. Ze zijn te voet, met de trein en bussen ruim 35 dagen onderweg geweest en via Ter Apel, Valkenswaard in Hardenberg terecht gekomen. En terwijl wij elkaar recht in de ogen kijken rollen, de tranen over mijn wangen, ik kan het niet stoppen. Don't cry, it's okay, zegt zijn vriend terwijl ik hulpeloos alleen maar kan stamelen, I’m so sorry. De ander zegt, terwijl hij mijn hand pakt, Thank you for tears for our friends.

Terwijl ik afscheid neem, mijn tranen wegveeg en terug ga naar mijn groepje voel ik mij machtelozer dan ik mij ooit gevoeld heb en ontzettend boos, woedend. De gemeenteraad van Hardenberg is samen met alle betrokkenen al sinds februari dit jaar bezig een discussie over de komst van een AZC hier in Hardenberg. Een discussie die ging over aantallen. Als de procedure vlot was verlopen dan hadden wij hier deze maand al de eerste bewoners kunnen ontvangen, niet voor 72 uur maar zolang als het nodig is. 7 Maanden verloren tijd.

Op weg naar een korte nabespreking komen de tranen opnieuw. Aan de ene kant zo vol bewondering en respect voor onze ambtenaren die daar samen met COA, Rode Kruis, Vluchtelingenwerk en andere vrijwilligers uit de regio alles op alles zetten om het zo goed mogelijk te organiseren en te begeleiden en aan de andere kant diep beschaamd en klein.

Ik geloof in onze democratie maar vandaag schaamde ik mij diep voor de politiek, lokaal, landelijk en internationaal. Dit menselijk leed is een gevolg van politiek falen, door verlies van menselijke waarden. We zijn als maatschappij blijkbaar vergeten dat je voor elkaar moet zorgen en dat iedereen recht heeft op gelijke kansen, gelijke rechten, gelijke plichten ongeacht kleur, ras, geloof, sekse of nationaliteit.

Iedereen die zo respectloos en negatief denkt en spreekt over deze mensen, moet dit eigenlijk met eigen ogen zien en het lef hebben om het gevoel binnen te laten. Met de ogen dicht zichzelf en hun kinderen voor te stellen daar liggend op veldbedjes in een open ruimte met 139 anderen en achter een scherm nog eens 125. Geen enkele privacy, geen enkele duidelijkheid of toekomstperspectief in een land waar meer dan de helft roept dat ze weer moeten verdwijnen. 

Ik heb geen gelukszoekers gezien, ik zag moedige, alleen maar moedige mannen, vrouwen en kinderen. Voor hen maak ik de diepst mogelijke buiging.